Dag 17: Manila Dag 2

Dag thuisfront, Vandaag begonnen we de dag vroeg met rijst en boterhammetjes onder een bewolkte hemel. Lang konden we niet genieten van de drukkende warmte, want de "frigobus" stond al op ons te wachten. Om 8 uur vertrokken we richting Caritas Manila. We reden opnieuw door de bruisende hoofdstad, die genoemd is naar waterlelies die we onderweg konden bewonderen op de rivier. Na twee uur kwamen we uiteindelijk op onze bestemming aan. Daar werden we verwelkomd door pater Luke Moortgat, die ons een uitgebreide toelichting gaf bij zijn organisatie. Caritas Manila is een tehuis voor een twaalftal mentaal en/of fysiek gehandicapte personen. Een belangrijk punt in hun filosofie is dat ze ernaar streven de echte oorzaak van het probleem op te sporen (bijvoorbeeld "geen vis te geven aan de hongerigen, maar ze te leren vissen"). Daarbij hanteren ze de volgende levenswijsheid: pak het moeilijkste probleem eerst aan en dan gaat de rest vanzelf. Dat klinkt misschien vanzelfsprekend, maar dat dit niet eenvoudig is, konden we vandaag met eigen ogen zien. We zagen heel wat kinderen met cerebral palsy, die vaak ook nog doof en/of blind waren. Het is erg moeilijk om met hen te communiceren, aangezien ze gevangen zitten in zichzelf. Toch vonden de begeleiders eenvoudige en creatieve oplossingen voor dit probleem. Ze gebruikten onder meer het TOUCH-systeem (Talk Only Using Caring Hands). Ook klassieke vormen van communicatiehulp werden gebruikt. Tijdens het eten kregen we een spoedcursus braille en gebarentaal. Algauw "zongen" we enthousiast Happy Birthday in gebarentaal en konden we onszelf voorstellen. Hierna stapten we opnieuw op de bus richting de volgende stop Tala, een melaatsencentrum. Daar vertelden enkele leprapatiënten hun aangrijpende levensverhaal. In de Filippijnen wordt deze ziekte helaas vaak niet aanvaard, dit bleek uit deze emotionele getuigenissen. Vele mensen stonden er sinds hun diagnose alleen voor, maar gelukkig konden ze rekenen op de steun van de hulpverleners van Tala. Onder invloed van de Belgische pater Paul Foulon gingen veel patiënten opnieuw studeren en slaagden erin de draad van hun leven weer op te pikken. Na een heerlijk vieruurtje van gekarameliseerde bananen, bezochten we een mini-gemeenschap van ex-melaatsen en hun families. Hier werden we achtervolgd door enthousiaste kinderen, die ons een flessendoppenspel demonstreerden. Ook was er een soort van ziekenhuis/opvangcentrum waar patiënten, die er erger aan toe waren, jarenlang verzorgd werden. We konden er een praatje maken met enkele mensen en beseften al snel dat het niet eenvoudig is om met deze ziekte te leven. We schrokken ervan dat enkele patiënten hier al meer dan dertig jaar verblijven, omdat er blijkbaar niemand uit hun familie de zorg op zich kan/wil nemen. Om al deze projecten te sponseren, richtten de familieleden van de melaatsen een soort coöperatieve op, waar ze zelf handpoppen vervaardigden en verkochten. Vele van jullie mogen zich verheugen op zo'n leuk souvenirtje. Na deze zware dag waren we blij om weer terug te zijn in ons hotel om alles even te laten bezinken. En nu ook onze buikjes gevuld zijn, is het tijd om te gaan slapen (sommigen onder de sterrenhemel). Slaapwel! (Leonore, Lore en Laura)