Dag 5: Mayoyao - Banaue

Om 7u30 zat iedereen fris gewassen aan het ontbijt. We kregen opnieuw rijst met ei en worst (flashy roze). Voor we op de bus stapten, wandelden we nog even naar een grafheuvel vanwaar we een supermooi uitzicht hadden op de rijstterrassen. Na dit intermezzo was het tijd voor het echte werk. We stapten op de veel te kleine bus richting de prachtige rijstvelden van Mayoyao. Onderweg stopten we even om een lokale vleesetende plant te bekijken. Deze leek verdacht veel op een fallus. Iedereen was blij toen we uit de bus mochten. We werden allen nog blijer toen we om ons heen keken. Overweldigd door de idyllische rijstvelden vatten we onze spannende tocht aan. We wandelden op de stenen muurtjes die de rijstvelden van elkaar scheiden. Deze tocht was onvergetelijk maar ook heel erg warm. Onderweg stopten we om de traditionele klederdracht eens aan te trekken! De mannen droegen een G-string, de vrouwen een handgeweven rok. Hierover zullen we niet veel vertellen, de foto zegt genoeg. Hongerig door de tocht kwamen we aan in de lokale high school. Voor we onze rijst konden verorberen, daalden we nog even af naar een miniwaterval die momenteel droog staat doordat het water afgetapt werd om de rijstvelden te bevloeien. Eindelijk konden we eten: rijst met kip, varken, watermeloen en banaan! Na het eten propten we ons opnieuw in het busje. Deze keer was er echter meer plaats, enkele dappere studenten kropen op het dak. We reden richting Banaue. Onderweg stopten we even op een brug boven een riviertje waar we konden afkoelen. Eenmaal aangekomen zagen we ons superluxueus verblijf (eerste maal warm water)! Hiervan mochten we echter nog niet genieten, we werden aan een viewpoint hoog op de berg gedropt. Vandaar hadden we een uitzicht over de hele vallei. We keerden te voet terug (volgens Guido 3 km, volgens ons minstens 5 km). Onderweg konden we voor de eerste keer souvenirtjes kopen. We zullen niet verklappen welke! Na een verfrissende douche kregen we lekker Westers eten: oa spaghetti! We sloten de avond af met gezelschapsspelletjes. Slaapwel! (Justien en Laure)

Dag 4: Bayombong - Mayoyao

'S ochtends bezochten we het Veterans Regional Hospital, een tertiair ziekenhuis in Bayombong. Vergeleken met het secundair ziekenhuis in Lagawe had het Veterans Regional Hospital een meer uitgebreide infrastructuur. Het was tevens een plaats waar verpleegsters, vroedvrouwen en artsen een opleiding genoten. Alhoewel het ziekenhuis een capaciteit heeft van 200 bedden, is er een permanente overbevolking waardoor patiënten op eigen verzoek op de gang lagen. Dit probleem hield het bestuur echter niet tegen om op de vierde verdieping een ruime, gekoelde ruimte relatief onbenut te laten. De patiënten worden ingedeeld in twee groepen, deze met en zonder een ziekteverzekering (Philhealth). Deze laatste groep heeft het heel moeilijk om de kosten van de zorgen te bekostigen. Hierdoor moet het ziekenhuis vaak beroep doen op politieke en liefdadigheid steun om uit de kosten te geraken. Terwijl we onderweg dooreengeschud door de Filippijnse wegen of wat er voor moest door gaan, vielen onze ogen op lokale festiviteiten in Aguinaldo. Het bleek om een volksfeest te gaan met kraampjes en sportwedstrijden (volleybal, basketbal en armworstelen. We werden er hartelijk ontvangen en onmiddellijk op het podium uitgenodigd. De rest van de dag bezochten we twee primaire ziekenhuizen in Aguinaldo en in Mayoyao. Wat ons vooral opviel was dat beide ziekenhuizen heel proper en hygiënisch waren, maar dat ze door een gebrek aan middelen erg beperkt waren in hun hulpverlening ook was hun capaciteit zeer beperkt (zo'n 15 bedden). Bovendien lag het ziekenhuis in Mayoyao aan de top van de berg, wat de toegang tot het ziekenhuis niet vergemakkelijkt. (Matthias en Brecht)

Dag 3: Bayombong - Lagawe

Door de late aankomst kregen we de kans om uit te slapen. We werden wakker en stonden te popelen om de Filippijnen nu ook eens bij daglicht te zien. Het was voor ieder van ons leuk om op te staan temidden in een subtropisch paradijs. Stralend weer (lees: heel warm zonnetje en blauwe hemel), zo'n 25 graden warmer dan in België, maar je hoorde uiteraard niemand klagen. Met onterecht wantrouwen schoven we meteen onze voetjes onder tafel want het was al tijd voor het lekkere middageten. Uiteraard kregen we rijst voorgeschoteld en een Aziatisch buffet. Dan was het tijd voor onze eerste uitstap. We vertrokken met de bus naar Lagawe, waar we kennismaakten met een secundair ziekenhuis. Even kort uitleggen dat je drie soorten ziekenhuizen hebt; een primair, secundaire en tertiair, in stijgende lijn qua faciliteiten. We zagen grote kamers met veel kinderen die te kampen hadden met hoge koorts. Daarnaast was er opnieuw een grote kamer waar vrouwen met hun pasgeboren kind en hoogzwangere vrouwen lagen. Ons oog viel vooral op de slechte hygiëne zoals geen desinfectantia, smerige matrassen, nauwelijks badkamers en overvolle warme kamers. Voeding en andere essentiële zaken moest de patiënt zelf meenemen van thuis. Na het ziekenhuisbezoek trokken we het stadje in. Overal hingen er pamfletten voor de nakende verkiezingen. Het was de eerste keer dat we kennis maakten met de drukte van een typisch Filippijns stadje, het krioelde van de tricycles (lees: een soort scooter met een soort karretje ernaast waarin een persoon vervoerd kan worden)die hun eigen weg gaan, en zicht niets aantrekken van verkeersregels, wat leidt tot ultieme chaos. Na een verfrissend stukje watermeloen, was het opnieuw tijd om te vertrekken. De sympathieke buschauffeur had ons uitgenodigd om bij hem thuis een feestelijk maal te komen verorberen. Guido had ons mooi beetgenomen, toen hij ons vertelde dat we wild everzwijn op ons bord zouden krijgen. Niets was echter minder waar, het was hond op een bedje van rijst. En inderdaad, er waren enkel kleine puppy's in het huis te spotten. Dit deed echter niets af aan hun gastvrijheid, na het eten nodigden ze ons uit op een potje karaoke! Lang konden we niet blijven, want het was nog een hele trip terug naar huis. (Sophie en Rianne)

Dag 1-2: Kortrijk-Amsterdam-Manila-Bayombong

Na het afscheid aan de kulak spendeerden we onze eerste uren als Filipijnenreizigers samen op de bus richting Schiphol. De sfeer zat er alvast in er werden talrijke liederen ingezet. Vertellen over de tijd die we doorbrachten op de luchthaven is nogal saai, laten we dus overschakelen naar de vlucht zelf. Na een gladde take-off doodden we de tijd met een tv-schermpje (films, spelletjes spelen etc.) in de rugleuning van diegene voor ons. In Taipei (lees: hoofdstad van Taiwan) maakten we een korte tussenstop. Een eerste kennismaking met de Aziatische cultuur was een feit. Een dik uur later zaten we weer op het vliegtuig richting Manilla. Ook werden we voorzien van de nodige maaltijden zodat we niet uitgehongerd in Manilla toekwamen. Na de landing wurmden we ons met de bagage in de hand langs de laatste douanecontroles. Na 24u reizen stonden we met beide voeten in Manilla. Het verschil met België werd direct duidelijk: zo'n 30 graden warmer en veel vochtiger. Na een uurtje wachten kwam een busje ons halen. We stouwden al onze bagage erop en reden naar een parking in de buurt van de luchthaven, waar we vergezeld werden van 2 Filipijnse studenten, Mark en Bryan. We begonnen direct te socializen met deze sympathieke kerels en leerden dat het onderwijssysteem voor Geneeskunde erg verschilt tussen België en de Filipijnen. Guido gaf ons ook enkele flessen water, wat op dat moment voor ons kostbaarder was dan goud. De lange reis naar de eerste verblijfplaats ving aan. Onderweg knapten de meeste van ons een uiltje. Om vier uur 's nachts kwamen we dan uiteindelijk toch aan de universiteitsgebouwen van Bayombong toe. Hier zouden we de eerste twee nachten doorbrengen. (Simon en Jan)