Dag 20-21: Manila - Kortrijk

Zo, dat was dan onze 8ste studiereis met studenten 2de fase bachelor geneeskunde KULAK naar de Filippijnen. Opnieuw een boeiende ervaring. Noord-Luzon en Manila zijn verkend en gescreend op zoek naar de Filippino en zijn gezondheid in deze cultuur, samenleving en omgeving. De cadeautjes zijn gekocht, de valiezen volgepropt, de herinneringen in deze blog en met foto's aangevuld... Straks staan we weer op vertrouwde Kortrijkse grond, na een tussenstop in Taipei en Amsterdam. Het is weer goed geweest. Dankjewel immer lachende Filippino, dankjewel Paters Eugeen en Mark voor jullie onmisbare hulp, dankjewel studenten voor jullie jeugdige geduld met ons. "It's more fun in the Philippines". Zien we de Filippijnen terug in 2014? Waarschijnlijk niet en we zullen moeten wachten op de 3de jaars KULAKkers van 2015... Niettemin houden we ons aan de Fillippino-wens en -uitnodiging: "Thank you, come again"... (Geert en Guido)

Dag 19: Manila Dag 4

"Duizend bommen en granaten" vloekte iedereen binnensmonds toen de wekker deze morgen om kwart na vier am afging. Het was zo ontiegelijk vroeg dat we zelfs nog enkele sterren aan het firmament konden ontwaren. U leest het goed, beste ouders, vrienden en andere rakels, we sliepen deze nacht op het dak van ons hostel op Maryhill. Gelukkig was één blik op de skyline van Manilla genoeg om de batterijen verder op te laden. Om vijf uur STIPT (!!) zaten we op onze kitscherige pimped up chromed out aircobusmobiel. Na een korte uiteenzetting omtrent de dagplanning door onze gids en tevens goede vriend Joyjit, sprak hij de ons reeds bekende woorden "Sit back, relax and enjoy the ride ... sleepytime" in zijn langharig Engels. Dit keer sloeg zijn enthousiasme ons echter niet in het gezicht, het zandmannetje was duidelijk ook nog maar net weg bij hem. Voor deze ene keer was het geen zotte fête op onze partybus, deels omdat iedereen opnieuw zat in te dommelen. Totdat Geert er ons met zijn zoetgevooisde stem attent op maakte dat er een vulkaan te zien was. Hij deed dit met de volgende legendarische woorden: "Hier is een vulkaan". Guido bevestigde dit gerucht met stevige knik. En effectief, wanneer we onze lodderige ogen opentrokken, zagen we in de verte een uit de kluiten gewassen molshoop met een putje erin. Nadat we tien minuten vol eerbied hadden staan gapen naar dit natuurwonder en 10.000 foto's genomen hadden, zoals het echte toeristen betaamt, klommen we weer op de bus om onze epische roadtrip richting Batangas verder te zetten. (nvdr: onderweg zagen we ook nog een paar awesome ananasvelden.) Na een rit van 3,5 uur kwamen we op onze bestemming aan: de zjéé. Hier echter geen sexy Baywatch beachbabes te bespeuren, noch bruingeblakerde casanova's, enkel een hoop stenen en een paar Filippijnen. Aan de kim zagen we opeens echter 3 dobberende objecten op ons afstevenen: ons volgend vervoermiddel. Een hevige discussie brak los. "Dit zijn schepen" opperde Simon, terugverwijzend naar een eerder meningsverschil. "Neen" wierp Brecht tegen "Het zijn boten, gie onnozeloare, dat ruim is zijn naam niet waard". "Gie moet geweldig oppassen" repliceerde Simon en daarmee was de kous af. We stapten uitendelijk op het ...vaartuig via een wankel laddertje, hierbij geholpen door de vriendelijke filippino's. We voeren als echte koningen, scherend over het water en als een acrobatische dolfijn baanden we ons een weg door de golven. We werden uitbundig begroet en mochten onmiddellijk onze voeten onder tafel schuiven. De pot schafte noedels, noedels en nog eens noedels. Neen, werkelijk, er stonden drie schalen noedels. En toast. Terwijl we deze heerlijke brunch verorberden, kregen we ook de kans om onze omgeving wat dieper te bestuderen. "Wauw" mijmerden sommigen en meerdere mensen kregen geen lucht meer omdat het zo adembenemend was. We waanden ons in "de boekskes van de Club Med", zo'n tropisch paradijs hadden we zelden aanschouwd. Ook de service was uitmuntend. Toen was het tijd voor het echte werk; snorkelen!!! We werden voorzien van zwemvliezen, fancy botientjes en bijhorende duikbrillen en snorkels. Toen was het spel pas echt hespe: we waggelden zo elegant mogelijk naar het water en lieten ons omhullen door het allesverzwelgende blauw. Alweer overviel verbazing ons; er was hier veel meer te zien dan zand en stenen. In het koraalrif speelde zich een hele wereld af, waarin de personages van Finding Nemo een hoofdrol wegkaapten. Ook Nemo zelf passeerde de revue, toen we een anemoon spotten. De lucky bastards onder ons konden zelfs een majestueuze zeeschildpad in al zijn glorie aanschouwen, anderen moesten zich tevreden stellen met zeekomkommers. Tussen het snorkelen door begaven we ons op het droge om te drogen/zonnen. Achteraf gezien bleek dit voor sommigen onder ons geen goed idee, aangezien ze op het eind van de dag als goed gekruide, gekookte kreeften met een looksausje (aka aftersun) naar huis terugkeerden. (nvdr: het water loopt ons al in de mond. Bon, genoeg gegekscheerd, terug naar de blog) Over eten gesproken: voor het middagmaal hadden de filippijnen alles uit de kast gehaald: rijst met kip, vis én varken met verschillende sausjes. Het was om je vingers bij af te likken, en dat deden we dan ook. Om 3 uur stapten we op onze ... vaartuigen om de terugreis aan te vatten. Onderweg werd er druk gestoefd over de vissen die we hadden mogen aanschouwen... "Ej gie die marginale vis gezien me zin trainingspak van ut de jaren negentig?" Repliek; "Hebde gij ne zeeschildpad gezien?" De vedette van de de dag was toch een soort vis die zwom met zijn anale en dorsale vin, ipv met zijn pectorale. We namen terug plaats op de bus en vertrokken richting Manilla. Onderweg maakten we een tussenstop in een dranketablissement: Kon-Tiki te Tagay Tay. Hier vond een hartverwarmend weerzien plaats; we zagen onze oude kameraad de vulkaan lekker chillen in Lake Ta'al. We hadden een vree wijs uitzicht en nipten ondertussen van een verfrissende shake. Geert oracleerde dat zijn drankje (green mango juice) onbetwistbaar het beste van de hele wereld was. Terug op de bus zetten we de reis verder en kwamen we uiteindelijk met vertraging in ons verblijf toe, waar de frieten ons al stonden op te wachten. Een mooie geste. Nu is het al laat in de avond, de vleermuizen vliegen al lustig in het rond en de laatste hand aan de laatste blog wordt gelegd. Het was een toffe reis(t) (hihi)!!! Rianne Devloo, Charlotte Slots en Simon Van Eenoo

Dag 18: Manila dag 3

Deze broeihete dag (37°C) begonnen we met een uitgebreid ontbijt om 07 u 45. Daarna stapten we vol enthousiasme onze frisse bus in die ons naar drie verschillende bestemmingen zou brengen. Onze eerste stop was in 'House without steps', een beschutte werkplaats voor fysiek gehandicapten waarvan het overgrote deel in een rolstoel zit. We werden er hartelijk ontvangen. Er werd ons een filmpje getoond over het functioneren van het centrum, met o.a. een beschrijving van de verschillende jobmogelijkheden. Na het filmpje konden we vragen stellen waarbij we vooral het volgende onthielden: -het is de enigste beschutte werkplaats in de Filippijnen -er werken 350 andersvaliden (in totaal zijn er 9 miljoen andersvaliden in de Filippijnen) -het werd opgericht door een Belgische zuster en de Belgische overheid had een grote rol bij de realisatie van het project Na de vragenronde kregen we een rondleiding in het gebouw. We zagen o.a. mensen die medicijnen in doosjes staken, houtbewerkers en ook metaalbewerkers die rolstoelen maakten. Nadat we ons konden uitleven in de souvenirshop bracht de bus ons naar de 'MegaMall', de grootste mall van de Filippijnen met meer dan 1000 shops. Hier kregen we wat tijd om cadeautjes te kopen en te lunchen. Na een maaltijd naar keuze bracht de bus ons naar onze derde bestemming, Tondo Medical Center, een tertiair ziekenhuis. Tijdens deze rit reden we langs de sloppenwijken. Het contrast tussen de overvloedige luxe in de Mall en de alomtegenwoordige armoede in de sloppenwijken was schrijnend. De meesten onder ons werden er toch wel even stil van. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werden we opnieuw vriendelijk ontvangen door 2 health care workers, die ook vakbondsvertegenwoordigers waren. Ze vertelden ons over de schrijnende situatie van de Filippijnse gezondheidszorg; vooraleer mensen een behandeling kunnen ondergaan moeten ze eerst geld op tafel kunnen leggen, anders wordt de behandeling hen geweigerd. Dit zorgt ervoor dat de allerarmsten zelfs geen behandeling kunnen krijgen in een publiek hospitaal. Na de uiteenzetting van de vakbondsmensen - die opkwamen tegen de privatisering van de ziekenhuizen - werden we rondgeleid in het ziekenhuis. Onze tocht begon op de verschillende pedia wards waar er kinderen lagen met pneumonia, gastro-entritis... Het was er snikheet want er was in de meeste kamers geen airconditioning. Ook het gebrek aan hygiëne viel ons duidelijk op. Daarna bezochten we de volwassenen ward, bij één patiënt met opgezwollen buik konden we de levercirrose goed voelen. Dan gingen we over naar de materniteit waar we de gelegenheid kregen om prematuren te zien. Terwijl sommigen daarna buiten een drankje dronken, probeerden enkelen nog een bevalling bij te wonen. Maar het lot was hun helaas niet gunstig gezind. Dan kwamen we met onze 'frigobus' na drie uur file veilig terug aan in Mary Hill, waar we genoten van een lekkere maaltijd. De rest van de avond kregen we vrij en sommigen besloten om hun matras te verslepen naar het dak om onder de mooie sterrenhemel in slaap te vallen. Groetjes Charlotte C, Camille en Sophie. href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcYM_yQIJqiFz09BQ0eQRDuRzZ3otqZnCnyhE_L02eFNFP9b2_pzvjFdq06dlH17vgbNTMZVIZWfbw5voAtgVPwnPEktbBKax-6XlqFO49_Xff35kekNWUEDSTvmSSLPL8QFosq6OrmFg/s1600/DSC_1180.JPG" imageanchor="1" >

Dag 17: Manila Dag 2

Dag thuisfront, Vandaag begonnen we de dag vroeg met rijst en boterhammetjes onder een bewolkte hemel. Lang konden we niet genieten van de drukkende warmte, want de "frigobus" stond al op ons te wachten. Om 8 uur vertrokken we richting Caritas Manila. We reden opnieuw door de bruisende hoofdstad, die genoemd is naar waterlelies die we onderweg konden bewonderen op de rivier. Na twee uur kwamen we uiteindelijk op onze bestemming aan. Daar werden we verwelkomd door pater Luke Moortgat, die ons een uitgebreide toelichting gaf bij zijn organisatie. Caritas Manila is een tehuis voor een twaalftal mentaal en/of fysiek gehandicapte personen. Een belangrijk punt in hun filosofie is dat ze ernaar streven de echte oorzaak van het probleem op te sporen (bijvoorbeeld "geen vis te geven aan de hongerigen, maar ze te leren vissen"). Daarbij hanteren ze de volgende levenswijsheid: pak het moeilijkste probleem eerst aan en dan gaat de rest vanzelf. Dat klinkt misschien vanzelfsprekend, maar dat dit niet eenvoudig is, konden we vandaag met eigen ogen zien. We zagen heel wat kinderen met cerebral palsy, die vaak ook nog doof en/of blind waren. Het is erg moeilijk om met hen te communiceren, aangezien ze gevangen zitten in zichzelf. Toch vonden de begeleiders eenvoudige en creatieve oplossingen voor dit probleem. Ze gebruikten onder meer het TOUCH-systeem (Talk Only Using Caring Hands). Ook klassieke vormen van communicatiehulp werden gebruikt. Tijdens het eten kregen we een spoedcursus braille en gebarentaal. Algauw "zongen" we enthousiast Happy Birthday in gebarentaal en konden we onszelf voorstellen. Hierna stapten we opnieuw op de bus richting de volgende stop Tala, een melaatsencentrum. Daar vertelden enkele leprapatiënten hun aangrijpende levensverhaal. In de Filippijnen wordt deze ziekte helaas vaak niet aanvaard, dit bleek uit deze emotionele getuigenissen. Vele mensen stonden er sinds hun diagnose alleen voor, maar gelukkig konden ze rekenen op de steun van de hulpverleners van Tala. Onder invloed van de Belgische pater Paul Foulon gingen veel patiënten opnieuw studeren en slaagden erin de draad van hun leven weer op te pikken. Na een heerlijk vieruurtje van gekarameliseerde bananen, bezochten we een mini-gemeenschap van ex-melaatsen en hun families. Hier werden we achtervolgd door enthousiaste kinderen, die ons een flessendoppenspel demonstreerden. Ook was er een soort van ziekenhuis/opvangcentrum waar patiënten, die er erger aan toe waren, jarenlang verzorgd werden. We konden er een praatje maken met enkele mensen en beseften al snel dat het niet eenvoudig is om met deze ziekte te leven. We schrokken ervan dat enkele patiënten hier al meer dan dertig jaar verblijven, omdat er blijkbaar niemand uit hun familie de zorg op zich kan/wil nemen. Om al deze projecten te sponseren, richtten de familieleden van de melaatsen een soort coöperatieve op, waar ze zelf handpoppen vervaardigden en verkochten. Vele van jullie mogen zich verheugen op zo'n leuk souvenirtje. Na deze zware dag waren we blij om weer terug te zijn in ons hotel om alles even te laten bezinken. En nu ook onze buikjes gevuld zijn, is het tijd om te gaan slapen (sommigen onder de sterrenhemel). Slaapwel! (Leonore, Lore en Laura)

Dag 16: Manila Dag 1

Rice/rise and shine, Na een heerlijke nacht in een luxe verblijf stonden we op voor een lekker ontbijt. Daarna vertrokken we met de bus, met deugddoende airco, naar de kerk van Quiapo. Tijdens de busrit vertelde een vriendelijke Filippino ons iets meer over Manila. Zo kwamen we te weten dat Manila, de hoofdstad van de Filippijnen, een deel is van Metro Manila (bestaande uit 16 steden). Tevens is het ook de dichtst bevolkte stad ter wereld, wat de grote vervuiling en smoglaag verklaard. Vandaag was het er een tropische 36°C en erg vochtig. Aangezien zo'n 20% van de katholieken (+/- 10 miljoen mensen) hier op zondag naar de kerk gaan, was het bij aankomst erg druk in Quiapo. De kerkgezangen galmden over het plein en enkele lefgozers baanden zich een weg doorheen de mensenmassa om eens binnen te kijken. Het interieur was traditioneel, al was de donker getinte Jezus ietwat verbazingwekkend. Na dit christelijk moment begaven we ons naar de aanpalmende markt. Hier vielen vooral de vele bedelaars op, die het contrast tussen arm en rijk duidelijk maakten. Na deze tussenstop zetten we onze tocht verder naar het oude deel van de stad: Manila Intramuros. In dit oude stadsdeel bevindt zich Fort Santiago. Dit fort werd gebouwd door de Spanjaarden in de tijd dat de Filippijnen nog een Spaanse kolonie was. Het werd gebruikt als verdedigingspost tegen de Amerikanen, die het land wilden overnemen. De stad werd na WOII plat gebombardeerd, waarna het gerestaureerd werd als monument. Na deze boeiende voormiddag begonnen onze maagjes te knorren, dus stopten we bij 'The House that Fried Chicken built'. Hier kregen we een all-you-can-eat lunch. Toen gingen we verder naar de afvalberg Payatas. Hier werd de schrijnende armoede in de Filippijnen nog duidelijker. De mensen leven hier van verwerkt afval dat ze verkopen. Enkelen van ons kochten de lokale afvalwinkel leeg, en kwamen buiten met o.a. tassen, pennenzakken, toiletzakken,... Vervolgens bekeken we de niet zo welriekende afvalberg van dichterbij. Deze berg is gelaagd opgebouwd, uit afval en aarde. Hierdoor groeide er gras op de afvalberg. Enkele delen van de afvalberg waren afgesloten wegens instortingsgevaar; zo was er begin de jaren 2000 een instorting waardoor er honderden mensen bedolven raakten en stierven onder het afval. Om deze mensen in gedachtenis te houden was er ook een gedenkmuur opgericht. Het was toch raar om na deze beklijvende ervaring op onze chique bus terug te keren naar ons luxe verblijf om een lekker maal te nuttigen. Wij konden het afval achter ons laten, maar voor de bewoners van de Payatas is dit dagelijkse, harde realiteit. Ingat! (Take care) Ruben, Aurelie en Yana

Dag 15: Baguio - 100 Islands - Manila

Vandaag ontbeten we voor de laatste keer bij de paters in Baguio. Aangezien we een lange reis voor de boeg hadden propte iedereen zich nog een laatste keer lekker vol. De trip naar Manila was vrij lang, daarom besloten we om even een tussenstop te maken bij de prachtige 100 Islands. Kort na het vertrek uit Baguio City verlieten we de bergen en daarmee ook de koelte. Na amper een halfuurtje rijden zaten we met z'n allen te puffen en te zweten, maar vooral ook te verlangen naar een verfrissende plons. Eenmaal aangekomen in 100 Islands namen we in bootjes plaats die ons naar idyllische eilandjes brachten. Daar konden we niet alleen genieten van de prachtige natuur maar ook van het tropisch warme water. De verfrissing van het net iets te zoute zeewater omarmden we met veel plezier, haar tentakelige inwoners niet. De vele kwallen jaagden zelfs de stoersten onder ons (lees: Jan en Simon) de stuipen op het lijf. In totaal bezochten we twee eilanden. Onze blanke schijn bleek voor de Filippino's een grotere attractie dan de lokale natuur. Na een snelle hap kropen we terug in de bus om de trip naar Manila verder te zetten. Daarvoor moesten we nog eens een dikke 6 uur onze broek slijten in de bus. Eenmaal aangekomen in Manila werden we op Mary Hill opnieuw vriendelijk ontvangen. Tijdens een laat avondmaal konden we tot slot genieten van een prachtig zicht op Metropool Manila by night.

Dag 14: Baguio dag 4

Na een korte nacht, die sommigen op de zetel doorbrachten, was het weer tijd voor een voormiddag stage. De bevallingsloze groep stond extra vroeg op om nog een bevalling te spotten, maar helaas, ze kwamen slechts een paar minuutjes te laat aan in het ziekenhuis. Niet ontmoedigd trokken ze daarna naar de operatiezaal van het Sacred Heart hospitaal, om onder andere een vaatoperatie aan de arm voor dialyse bij te wonen. Het was dokter Quidiquid die anderhalf jaar in Gasthuisberg gewerkt heeft die de operatie uitvoerde. Hij kon zelfs een paar woordjes Nederlands! Groep 2 kreeg een rondleiding in datzelfde hospitaal. Ze zagen schattige baby'tjes en een iets minder schattige reanimatie van een leukemiepatiënt die getuige van Jehova was en bijgevolg geen bloedtransfusie wilde. Op de ICU (intensive care unit) lag een persoon die vanaf de hals verlamd was, enkel gezichtsuitdrukkingen waren nog mogelijk, hij werd beademd. Groep 3 mocht als laatste BGH (Baguio General Hospital) verkennen. Een vriendelijke psychiater in opleiding gaf de nodige uitleg. Ook zij dachten weer geen bevalling te kunnen zien maar niets bleek minder waar: op het laatste nippertje kwam dan toch de verlossing. In de operating room was een orthopedische ingreep aan de gang met veel trekken en duwen. Er moest tractie op een dijbeen gezet worden en dit gebeurde met het nodige grof geschut: boren, hamers, bouten, ijzeren staven, scharen, klemmen, etc. Zoals de vorige dagen brachten Filippijnse proffen ons wat meer bij over arthropod borne diseases en foodborne diseases. Oftewel ziektes die zich verspreiden via vectoren (zoals muggen) en voedsel. Best wel interessant totdat het leek alsof het regenseizoen drie maanden eerder van start was gegaan. Sommigen slaagden erin om na de les een taxi te bemachtigen, andere onfortuinlijken testten de waterdichtheid en waterabsorptiecapaciteit van labojas, rugzak en humeur. De keuken had zich voorbereid op onze komst en schilde vier kilo aan patatten. Jesus vermenigvuldigde deze met 4. Ook viskes. Guido was jarig en daarom ging hij eens zot; hij trakteerde ons op een dessert in een veel te chic hotel: Camp John Hay, de voormalige Amerikaanse legerbasis in Baguio. Een beetje decadent maar hé, het was ok (voor een keer). Er was een verjaardagsconcert door het achtergrondbandje voorzien en een mooi versierde taart. De kunstkenner in Geert kwam naar boven en hij kocht een schilderij om zijn thuisfront op te leuken. De avond liep ten einde en we bereidden onszelf en onze valiezen voor op de lange busrit van morgen. (Annelies, Jan, Lars en Sarah)

Dag 13: Baguio dag 3

Vandaag is het de derde dag in Baguio. De vroege vogels onder ons zaten al om 7u30 aan het ontbijt om om 8u aan te komen in Bagiuo General Hospital. Het vroege opstaan werd beloond, want bij aankomst werden we meteen meegenomen naar de delivery room waar net een vrouw was binnnengebracht met 10cm ontsluiting. We kregen scrubs, mondmaskers en een haarnetje op en kregen zo als eerste groep de kans om een bevalling te zien. Het was een vlotte bevalling. Het meisje was al het derde kind van de moeder. Anders dan in België worden de vaders nooit toegelaten in de delivery room en een epidurale wordt enkel gebruikt in heel gecompliceerde gevallen. Daarna nam Dr. Jason ons mee naar de psychiatrie en kregen we een rondleiding doorheen de verschillende zalen in het ziekenhuis waaronder de pediatrie, hema-oncologie, ICN, emergency room en de stroke unit. Op deze laatste afdeling hadden we het even moeilijk, want de dokters waren net een vrouw aan het reanimeren die het jammergenoeg niet gehaald heeft. Daarna namen we nog een kijkje in het operatiekwartier.Daar konden we een amputatie en een keizersnede van dichtbij meemaken. Dit was echt een ervaring. Net voor we naar de lessen gingen hebben we met veel smaak een pizza gegeten in de Pizza-hut, waar men verkeerdelijk dacht dat Brecht jarig was. Hierdoor werden we nog getrakteerd op een tamboerijnconcert en een ijsje. Mjam ! Net zoals gisteren trokken de overige groepen naar Sacred Heart. Daar werd groep 1 opnieuw opgesplitst in 2 groepjes van 4 personen. De ene groep (groep a) kreeg een rondleiding op Medicine waar we een denguepatiënt en een anemiepatiënt te zien kregen. Bij deze laatste patiënt mochten we luisteren naar de murmurs aan de hartapex. De andere kamers op deze afdeling waren private kamers. We mochten deze dan ook niet binnen. Deze groep ging ook naar de pediatrie, waar we konden luisteren naar een kindje met longontsteking. De andere groep (groep b) kreeg net zoals de a groep een rondleiding op de pediatrie. Daarne bezochten ze de coronaire afdeling waar ze de kans kregen om verschillende EKG's te bestuderen. De laatste groep (groep 3) mocht zich eerst inpakken vooraleer de surgery te betreden. Daar zagen we drie thyroidectomy's. Eén van deze operaties werd gedaan door een junior resident. Dit was dan ook zijn eerste schildklierverwijdering die hij zelf mocht doen. Op deze manier kon hij cases verzamelen. Een junior moet een bepaald aantal cases gedaan hebben voordat hij een senior resident te worden. De artsen daar hadden al kennisgemaakt met ons Belgen, want er zijn Leuvense studenten die naar hier komen voor een intership. Deze hadden hen geleerd om goedemorgen te zeggen in het Vlaams. Maar de artsen zeiden echter: 'jij bent een lekker ding'. Dit zorgde voor hilariteit op de afdeling tijdens de operatie. Verder konden we nog het verwijderen van een cyste aan de pols zien. Ook was er een operatie om een borsttumor te verwijderen, maar hier konden we jammergenoeg niet naar binnen omdat de kamer te klein was voor ons allen. De groepen die naar Sacred Hart gingen genoten s' middags van een maaltijd in de schoolkantine. Daarna hadden we allen samen les over SOA's en soil transmitted diseases. We mochten ook de theorie om zetten in praktijk. Hierbij gingen we aan de slag met fecaal materiaal waarin we op zoek gingen naar de eitjes van wormen. Na dit praktisch lesuurtje bezochten we nog het 'Institute For Inclusive Education'. Daar kregen we een leerrijke uitleg over hoe ze probeerden om het onderwijs voor doven en blinden te integreren in het gewoon onderwijs. S'avonds werden we allen getrakteerd door pater Eugène op frietjes met biefstuk. Als afsluiter van de dag trokken we nog samen met Brianner (Mark kon er jammergenoeg niet bij zijn) naar een lokale pub, waar we onze moves showden aan ieder die het wou zien. Aan het einde van de avond moesten we afscheid nemen van Brainner, aangezien hij (en ook Mark) ons niet meer zullen vergezellen. We zullen hen missen. Groetjes Léonore, Fleur, Fien en Jasmine

Dag 12: Baguio

Stuutjes met chocoooo!!!!! Na het heerlijke ontbijt vertrokken we in 3 verschillende groepen naar onze stageplaatsen. Groep 1 vertrok naar Baguio General Hospital. Deze groep begon met het bezoeken van de enigste psychiatrische afdeling in de provincie. De 40 patiënten die ze daar aantroffen lagen op metalen bedden zonder matras, achter tralies. Een mentaal geretardeerd meisje zorgde voor akelig geschreeuw waardoor de afdeling meer als een gevangenis aandeed. Na de psychiatrie verlegden ze naar de radiologie waar het enige echotoestel uit het hele ziekenhuis te bewonderen was. De andere waren immers kapot, en er leek niet snel vervanging te komen. Verder bezochten ze nog vele afdelingen waar ze enkele goiters voelden, longontstekingen beluisterden en impressionante brandwonden zagen. Ook de surgery room passeerde de revue. Daar waren ze oa. getuige van een keizersnede. Hun eerste delivery was een feit. Helaas bleven de talrijke natuurlijke bevallingen die hen beloofd waren achterwege. Hopelijk hebben de anderen morgen meer geluk. Groep 2 had de mogelijkheid om het operatiekwartier van het Sacred Heart Hospital te bezichtigen, niet alleen uitgerust met scrubs, maar ook met sexy slippers. Daar waren 3 operaties aan de gang: bij een eerste vrouw werd de baarmoeder en appendix verwijderd, bij een volgende vrouw ging het ook om een baarmoederverwijdering, maar deze bevatte een indrukwekkende vleesboom ter grootte van een kleine meloen! Bij een derde patiënt vermoedde men een tumor bij de dikke darm, dus verwijderde men uit voorzorg een groot stuk dikke darm. Opvallend bij al deze operaties was dat er heel veel personeel bij het gebeuren betrokken was, al dan niet met Iphone en fototoestel. Het was ook even schrikken toen een patiënte midden in haar operatie begon te brabbelen, toch had de anesthesist er alle vertrouwen in. Ze had meer aandacht voor de spelletjes die ze aan het spelen was op haar smartphone. Open chirurgie is hier veel populairder ten opzichte van een kijkoperatie, wegens de financiële voordelen. Groep 3 mocht een voormiddagje meedraaien op de emergency room. Op het eerste zicht leek het nogal chaotisch, maar bij nader inzien had iedereen zijn plaats en zijn taak. Ze werden vriendelijk onthaald door de mensen van de 3 onderdelen van de ER: pediatrics, medicine en minor surgery. Het kwam nogal traag op gang, maar druppelsgewijs kwamen de patiënten binnen. Het ging van brandwonden tot neusbloedingen, grote (snij)wonden en diarree. Wat hen zo opviel was enorme verhouding verplegend personeel versus patiënten, het Filippijnse werktempo (lees: traag), en de verwarring die ontstond door het ontbreken van elektronische dossiers. Van één dame was het vorige dossier verdwenen en zo had iedereen zijn eigen versie van haar medische geschiedenis. 's Middags konden groepen 2 en 3 hun buikje vullen met kip en rijst in de ziekenhuiskantine. Groep 1 kon smullen van de pizza's van Pizza Hut. Daarna trokken we naar Saint-Louis University waar we collectief een lecture volgden over de Filippijnse gezondheidsstatus en -zorg. Hierna volgde een lange pauze die volledig in beslag genomen werd door het nemen van groepsfoto's in labojas. Het was een moeilijke bevalling (dan toch nog). Na de pauze gingen we door met een lecture over MOMFI, gegeven door Mark en Bryan (de 2 Filippino's die ons de hele reis vergezelden). MOMFI staat voor Medical Outreach Missions Foundation, Inc. Het valt het best te vergelijken met een soort binnenlands Artsen Zonder Grenzen. Een deel van de opbrengst van de wekelijkse broodmaaltijd werd hier officieel overhandigd aan de organisatie. 's Avonds konden we al onze ervaringen in groep uitwisselen. Over de rest van de avond kunnen we kort zijn: Frietjes van de paters!!!!! (Justien, Aurelie, Lars en Laure)

Dag 11: Baguio

Vandaag is het Araw Ng Kagitingan; voor de Filippino's dag van de helden, voor ons een rustdag. Aangezien het voor alle Filippino's een feestdag is, waren er ook geen colleges aan de unief. Deze keer mochten we wat langer slapen, onze dag begon dus vrij laat, namelijk met het middageten. Deze keer ruilden we onze dagelijkse portie kip met rijst in voor een Westers maal in de Mall (lees McDo en The Old Spaghetti House). Na deze deugddoende vetrijke maaltijd kregen we de middag vrij om te verdwalen in de Mall en 't stad. Sommigen leefden zich uit in de shops tewijl anderen de stad verkenden. Baguio is een grootstad waar de Westerse invloeden duidelijk aanwezig zijn; om de 5 voet vind je er wel 1 of andere fastfoodketen, souvenirshop of voedselkraam. Session road (de hoofdstraat) is druk bevolkt, om Burnham Park te bereiken moesten we de mensenmassa trotseren. In deze hotspot voor toeristen (vele rijke Aziaten) konden we naar hartelust roeien met de bootjes op de vijver. Druk aangestaard door Filippino's probeerden we zoveel mogelijk bootjes te rammen: de eindstand was België 12 - Azië 2. Naast de vijver lag er een brede laan waar je zelf eens een tricycle kon besturen - met alle mogelijke gevolgen vandien. Een groot deel van het park bestond ook uit attracties voor kinderen, waardoor het sterk op een Belgische recreatiedomein leekµ. Verder kon je er ook nog dammen op de ingemetselde damborden, zittend op stenen banken. Vanuit het park had je een prachtig zicht op de kathedraal; een knalroze kerk met 2 neogothische torens. De nieuwsgierigen onder ons namen binnen eens een kijkje, maar kwamen er wat teleurgesteld uit (de glasramen waren wel de moeite). Toen de avond viel keerde iedereen home sweet home in een regenachtig Baguio. De shoppers omdat ze blut waren, de stadsverkenners omdat ze verzadigd waren door al dat moois en de rest verschrikt door ladyboys. Eens terug in het klooster (rusthuis voor paters) kregen we toch nog onze dagelijkse portie kip met rijst samen met alle andere paters. De dag wordt afgesloten, de avond begint. Sommigen onder ons praten nog even na over deze amusante dag, terwijl anderen een kaartje smijten. Groetjes, Sarah en Charlotte C. Burnham park the Mall

Dag 10: Sagada - Baguio

Kukeluku, goeiemorgen! De jongens werden alweer gewekt door de hanen, geholpen door een hond en het alarm van een wagen. Na een lekker ontbijt verlieten we met spijt in het hart de prachtige natuur en de mooie rijstterrassen van de bergprovincie. Nog maar goed en wel vertrokken of de wegenwerken zorgden voor enige vertraging. Het was wel eens interessant om te zien hoe ze dit hier aanpakken. We hielden halt op een viewpoint op 7400 ft hoogte. Dit werd opgefleurd door een 4m hoge hulk en een eetkraampje. Er waren lekkere hapjes, o.m. carrot cake en een gebakje van rijst. Daarna reden we door naar Abatan. De beide Charlotten wilden ook hun rijkunsten demonstreren op de Filippijnse wegen, dus kropen ze even achter het stuur van het bagagebusje. 'How's my driving?' (iets die hier op elk voertuig vermeld staat met bijhorend nummer om eventuele klachten te vermelden.) Blijkbaar goed, want de bagage is zonder blutsen en builen toegekomen in Abatan. Daar kregen we de kans om de markt en de winkelstraat te bezoeken. Simon en Brecht wilden de plaatselijke specialiteiten proeven, dus deelden ze een pepertje tot groot jolijt van de Filippino's (filmpje beschikbaar op aanvraag). Water kon de brand niet blussen, evenmin de vele tranen, maar gelukkig schoot een vriendelijke marktkraamster hen te hulp met wat suiker. Nadat hun traantjes gedroogd waren en iedereen uitgelachen was, bezochten we het Rural Health Center naast de markt. Daar was een tandarts en een kamer voor family planning te vinden. Enkele kregen de kans om de controle van IUD (lees: spiraaltje) mee te volgen. Daarna bezochten we het Health Center van een baranguay (dit is te vergelijken met een dorp bij ons). Dit wordt geleid door een midwife (vroedvrouw) en een health worker. Deze health unit valt te vergelijken met Kind & Gezin bij ons. Dit is voornamelijk verantwoordelijk voor het begeleiden van de geboorte, de opvolging van de pasgeboren baby's, vaccinaties en family planning. Vooraleer we Abatan verlieten hebben we het Emergency Hospital bezocht. Dit is een primair staatsziekenhuis. We vervolgden onze lange weg naar Baguio door de mistwolken. Na een drietal uur rijden kwamen we toe in 'Home sweet Home', waar we warm ontvangen werden door pater Eugène. Nu gaan we verder genieten van onze heerlijke pizza. Tot morgen! (Yana, Bobo (aka Roeland), Jasmine en Laura)

Dag 9: Sagada

Omstreeks 4h30 werd het mannelijke deel van de groep gewekt door een stel verrekte mannenkippen en hun "haantjesgedrag", ze hadden het op onze slaap gemunt. Ook was er de mogelijkheid om na een luxueus ontbijt naar Filippijnse normen een Anglicaanse eucharistieviering bij te wonen hier in Sagada. Nadien bezochten we het lokale ziekenhuis, St.Theodores Hospital, een primair privé ziekenhuis. Ondanks het groot aantal bedden (40-tal) waren er nauwelijks een vijftal patiënten. De mensen hier zijn immers bang voor hoog oplopende ziekenhuiskosten, want een groot deel van de Filippino's kan zich geen ziekteverzekering veroorloven. We werden er hartelijk verwelkomt door de hoofdarts (tevens ook de enige aanwezig), hij wist ons te vertellen dat voor specifieke onderzoeken (genre X-ray, echo) specialisten moesten opgetrommeld worden per telefoon. Opvallend ook was dat we nu al een groot aantal patiënten hebben ontmoet met "typisch Westerse aandoeningen", levensstijlaandoeningen zoals COPD, ouderdomsdiabetes, hypertensie komen ook hier al veelvuldig voor. Ook hebben veel patiënten last van dehydratatie. Te voet gingen we vervolgens richting de bekende rotsgraven (de zogenaamde "hanging coffins") en de grotten van Sagada. We daalden eerst af naar een grot gevuld met tal van rotsgraven, dit zijn kleine rechthoekige hardhouten kisten die men meer dan 2000 jaren geleden gebruikte om mensen in te begraven. Dit gebeurde symbolisch in de foetushouding, een recente aardverschuiving had bovendien enkele botten en schedels blootgelegd. Vervolgens daalden we verder af in de grotten, meerdere slippertjes en rotsen vol met vleermuizenfaeces later stonden we tot aan de borst in het water. Onderweg waren er tal van rotsformaties te zien, waarvan de meeste verdacht veel leken op geslachtsdelen, "the king, princess & queen" passeerden onder andere de revue. Na een verfrissende douche gingen we eten in een Filippijns restaurant om dan vervolgens richting hotel te trekken. Matthias en Charlotte

Dag 8: Banaue - Bontoc - Sagada

Dag thuisfront, vandaag was een feest voor de vroege vogels onder ons: we mochten al om 6u30 naar het ontbijt! Reeds om 5u werden we gewekt door de gezellige bedrijvigheid van de plaatselijke markt met bijbehorende kraaiende hanen. Na het ontbijt was er nog even tijd voor de obligate groepsfoto bij het hotel, om dan rond 7u richting Bontoc te vertrekken. Na een korte tussenstop met mooi uitzicht over de prachtige rijstvelden kwamen we aan in Bontoc, waar een plaatselijk festival aan de gang was. De stoet waar we zo vroeg voor uit de veren moesten was jammer genoeg al afgelopen. Gelukkig konden we nog genieten van enkele optredens van traditioneel geklede inwoners uit verschillende regio's. Hierna kuierden we nog even langs kleurrijke kraampjes. Daar werden we een beetje overwelmd door de vele geuren van het fruit, de uitlaatgassen, de gerookte vis en het vlees (inclusief vliegen). Ook werd nog eens bewezen dat de Filippijnen creatief met materiaal kunnen omgaan. Ze verzamelden lege flessen die ze dan vullen met afval om er eco-bricks mee te maken. De fundering voor een slangvormige bank was reeds gelegd. Enkele kindjes amuseerden zich ook met kleurrijke kuikentjes en vogeltjes in mini-kooitjes. Aangezien de kuikentjes ons er niet echt eetbaar uitzagen, begonnen we dan met onze zoektocht naar iets lekkers. Er was ons vooraf beloofd dat we een fastfoodrestaurant zouden tegenkomen, maar dat was blijkbaar verdwenen. Al bij al slaagden we er allemaal nog in ons buikje te vullen. Toen het warmste moment van de dag voorbij was bezochten we ook het Bontoc General Hospital. Een zeer proper en goed georganiseerd secundair ziekenhuis. De kinderafdeling was rijkelijk versierd met allerlei tekeningen. Daar zagen we onder andere een pasgeboren kindje met een hazenlip. Ook was er een speciale afdeling voor adolescenten, iets wat we voordien nog niet gezien hadden. Er werd in dit hospitaal rekening gehouden met de wensen van iedereen. Zo waren er een paar 'deluxe rooms' met eigen tv, badkamer en ventilatie. Speciaal was ook nog de aparte ruimte waar mishandelde vrouwen en kinderen dag en nacht terecht kunnen. Het was mooi om te zien dat er ook aan hen gedacht wordt. Na dit aangenaam bezoek namen we nog een kijkje in het Bontoc museum, opgericht door een Belgische zuster die de plaatselijke gebruiken en voorwerpen niet verloren wilde laten gaan. De foto's over de stamoorlogen ten tijde van onze wereldoorlogen maakten een diepe indruk op ons. De koppensnellers hakten het hoofd van hun vijanden af en poseerden trots met deze trofee op de foto. Buiten konden we ons helemaal inleven in het vroegere Filippijnse leven. Zo was er een authentiek dorpje nagebouwd, de plaatselijke variant van Bokrijk. Na deze warme, uitputtende dag (niet om jullie jaloers te maken: 35°C) zochten we verkoeling in de bus naar Sagada. De motor dacht er echter anders over, na een kwartiertje zag hij de steile helling niet meer zitten en besloot ons in de steek te laten. Dapper zetten we de tocht te voet aan. Sophie en Lars hadden na al dat stappen pijn aan hun voetjes en besloten het plaatselijk vervoer ook eens uit te testen. De opmerkzame wandelaars onder ons hadden al opgemerkt dat de lucht vrij stoffig was, plots zagen we enkele rookpluimen opstijgen. We wilden meteen onze brandweerkunsten bovenhalen, maar een voorbijrijdende Filippijn verzekerde ons dat het om gecontroleerde brandjes ging, bedoeld om extra vruchtbare grond te bekomen. Na een dag vol sensatie kwamen we in ons verblijf in Sagada aan, waar sommigen genoten van het eten, anderen iets minder. Om 22u verplichtte de plaatselijke avondklok ons om in ons bedje te kruipen, iets waar we ze stiekem wel dankbaar voor waren. Slaapzacht! (Lore en Annelies)

Dag 7: naar Hapao

Hello hello! Na een ontbijt naar keuze vertrokken we met de jeepny's richting de warmwaterbron van Hapao. Onderweg maakten we nog een stop voor een traditionele groepsfoto. '1 2 3 Pippi' zei Geert en we kregen spontaan een tandpastasmile. Toegekomen bezochten we eerst een Filippijns kerkje. Het was een sobere kerk en uniek doordat het niet verwesterd was zoals de meeste. Jezus had zelf een g-string aan. Daarna begonnen we aan de trip doorheen de rijstvelden op smalle paadjes. Onder de stralende zon bereikten we de koude, wilde rivierstroom en genoten dan ook van een frisse duik. Ook al hadden we het warm toch waagden we ook een plons in de naar zwavel ruikende warmwaterbron. Ter plaatste deed Guido zijn mooiste speedo aan en ook Geert nam een duik. Deze had wel nog zijn kleren aan en de plons was iets minder spontaan. Na de zoete broodjes die we meegebracht hadden als lunch rustten we nog even in de zon. Dit was niet zonder gevolgen(after sun kan soms handig zijn). Daarna begonnen we aan de terugweg. De ene groep koos voor het bos, de ander exploreerde nog even de rijstvelden. Toen gingen we met de jeepny's naar het Hungduan Municipal Hospital, een primair ziekenhuis. We konden niet alles zien aangezien de elektriciteit uitgevallen was. We zagen er een jongen waarvan de tweede teen geamputeerd was na een typisch Filippijns ongeval met de brommer. Er waren ook kindjes met diarree door het vervuilde water. Zelfs wij hebben al onze immodium kunnen bovenhalen. Bij de rondleiding vertelde de doctora dat je bij een moeilijke bevalling een trip moest maken van 2 uur met de ambulance naar Lagaue. Hier hadden we maandag al een kijkje genomen. Na een 'Thank you for visiting' en bijhorend applaus kropen we terug op onze jeepny's richting hotel en hadden dannog wat vrije tijd. Popochon cha'a (we love you) Camille en Fleur

Dag 6: naar Batad

Vandaag begon de dag eens zonder rijst! Voor ons ontbijt kregen we zelfs de keuze uit oa. pannenkoeken, toast, omelet,... of natuurlijk eventueel rijst. Na deze deugddoende afwisseling vertrokken we voor de allereerste keer met de jeepny's (zie foto)richting de imposante rijstterrassen van Batad die tot het Werelderfgoed behoren. Na een korte strijd om op het dak van deze kleine busjes te zitten, waren we klaar voor vertrek. Eens aangekomen begon de afdaling richting de rijstvelden. Hier werden we begroet door de gidsen die ons over de smalle paadjes en trapjes van de terrassen leidden. Na een welverdiende pauze zetten we de tocht verder richting de waterval. Door de brandende zon hield enkel het idee van het frisse water ons op de been tijdens deze afdaling. Spijtig genoeg konden we hier slechts een half uurtje van genieten en er zwemmen voordat we de terugweg aanvatten. De klim terug was zwaarder dan verwacht, maar door de vele toeristische drankkraampjes konden we onze dorst lessen. Eens bovengekomen, vele trappen en verbrande gezichtjes later, wachtte ons een pizza. Ons avontuur met de jeepny's leidde ons verder over de hobbelige wegen naar de Good News Clinic. In dit privéziekenhuis (het eerste dat we bezochten) werden we warm onthaald. Tijdens de rondleiding kwamen een aantal interessante zaken aan bod: bij gebrek aan een anesthesist wordt er soms zonder verdoving geopereerd; voor een ziekenhuis met 22 bedden (sommige zelfs privé) was er maar 1 dokter en 1 verpleegster aanwezig; in het geval er bloed nodig is, worden er enkele donoren opgetrommeld. Ook hadden we het geluk om de hechting van een geamputeerd vingerkootje te observeren. Na deze leuke, maar vermoeiende dag bleef er nog even tijd over om te douchen en onze benen te laten rusten. (Ruben en Fien)

Dag 5: Mayoyao - Banaue

Om 7u30 zat iedereen fris gewassen aan het ontbijt. We kregen opnieuw rijst met ei en worst (flashy roze). Voor we op de bus stapten, wandelden we nog even naar een grafheuvel vanwaar we een supermooi uitzicht hadden op de rijstterrassen. Na dit intermezzo was het tijd voor het echte werk. We stapten op de veel te kleine bus richting de prachtige rijstvelden van Mayoyao. Onderweg stopten we even om een lokale vleesetende plant te bekijken. Deze leek verdacht veel op een fallus. Iedereen was blij toen we uit de bus mochten. We werden allen nog blijer toen we om ons heen keken. Overweldigd door de idyllische rijstvelden vatten we onze spannende tocht aan. We wandelden op de stenen muurtjes die de rijstvelden van elkaar scheiden. Deze tocht was onvergetelijk maar ook heel erg warm. Onderweg stopten we om de traditionele klederdracht eens aan te trekken! De mannen droegen een G-string, de vrouwen een handgeweven rok. Hierover zullen we niet veel vertellen, de foto zegt genoeg. Hongerig door de tocht kwamen we aan in de lokale high school. Voor we onze rijst konden verorberen, daalden we nog even af naar een miniwaterval die momenteel droog staat doordat het water afgetapt werd om de rijstvelden te bevloeien. Eindelijk konden we eten: rijst met kip, varken, watermeloen en banaan! Na het eten propten we ons opnieuw in het busje. Deze keer was er echter meer plaats, enkele dappere studenten kropen op het dak. We reden richting Banaue. Onderweg stopten we even op een brug boven een riviertje waar we konden afkoelen. Eenmaal aangekomen zagen we ons superluxueus verblijf (eerste maal warm water)! Hiervan mochten we echter nog niet genieten, we werden aan een viewpoint hoog op de berg gedropt. Vandaar hadden we een uitzicht over de hele vallei. We keerden te voet terug (volgens Guido 3 km, volgens ons minstens 5 km). Onderweg konden we voor de eerste keer souvenirtjes kopen. We zullen niet verklappen welke! Na een verfrissende douche kregen we lekker Westers eten: oa spaghetti! We sloten de avond af met gezelschapsspelletjes. Slaapwel! (Justien en Laure)

Dag 4: Bayombong - Mayoyao

'S ochtends bezochten we het Veterans Regional Hospital, een tertiair ziekenhuis in Bayombong. Vergeleken met het secundair ziekenhuis in Lagawe had het Veterans Regional Hospital een meer uitgebreide infrastructuur. Het was tevens een plaats waar verpleegsters, vroedvrouwen en artsen een opleiding genoten. Alhoewel het ziekenhuis een capaciteit heeft van 200 bedden, is er een permanente overbevolking waardoor patiënten op eigen verzoek op de gang lagen. Dit probleem hield het bestuur echter niet tegen om op de vierde verdieping een ruime, gekoelde ruimte relatief onbenut te laten. De patiënten worden ingedeeld in twee groepen, deze met en zonder een ziekteverzekering (Philhealth). Deze laatste groep heeft het heel moeilijk om de kosten van de zorgen te bekostigen. Hierdoor moet het ziekenhuis vaak beroep doen op politieke en liefdadigheid steun om uit de kosten te geraken. Terwijl we onderweg dooreengeschud door de Filippijnse wegen of wat er voor moest door gaan, vielen onze ogen op lokale festiviteiten in Aguinaldo. Het bleek om een volksfeest te gaan met kraampjes en sportwedstrijden (volleybal, basketbal en armworstelen. We werden er hartelijk ontvangen en onmiddellijk op het podium uitgenodigd. De rest van de dag bezochten we twee primaire ziekenhuizen in Aguinaldo en in Mayoyao. Wat ons vooral opviel was dat beide ziekenhuizen heel proper en hygiënisch waren, maar dat ze door een gebrek aan middelen erg beperkt waren in hun hulpverlening ook was hun capaciteit zeer beperkt (zo'n 15 bedden). Bovendien lag het ziekenhuis in Mayoyao aan de top van de berg, wat de toegang tot het ziekenhuis niet vergemakkelijkt. (Matthias en Brecht)

Dag 3: Bayombong - Lagawe

Door de late aankomst kregen we de kans om uit te slapen. We werden wakker en stonden te popelen om de Filippijnen nu ook eens bij daglicht te zien. Het was voor ieder van ons leuk om op te staan temidden in een subtropisch paradijs. Stralend weer (lees: heel warm zonnetje en blauwe hemel), zo'n 25 graden warmer dan in België, maar je hoorde uiteraard niemand klagen. Met onterecht wantrouwen schoven we meteen onze voetjes onder tafel want het was al tijd voor het lekkere middageten. Uiteraard kregen we rijst voorgeschoteld en een Aziatisch buffet. Dan was het tijd voor onze eerste uitstap. We vertrokken met de bus naar Lagawe, waar we kennismaakten met een secundair ziekenhuis. Even kort uitleggen dat je drie soorten ziekenhuizen hebt; een primair, secundaire en tertiair, in stijgende lijn qua faciliteiten. We zagen grote kamers met veel kinderen die te kampen hadden met hoge koorts. Daarnaast was er opnieuw een grote kamer waar vrouwen met hun pasgeboren kind en hoogzwangere vrouwen lagen. Ons oog viel vooral op de slechte hygiëne zoals geen desinfectantia, smerige matrassen, nauwelijks badkamers en overvolle warme kamers. Voeding en andere essentiële zaken moest de patiënt zelf meenemen van thuis. Na het ziekenhuisbezoek trokken we het stadje in. Overal hingen er pamfletten voor de nakende verkiezingen. Het was de eerste keer dat we kennis maakten met de drukte van een typisch Filippijns stadje, het krioelde van de tricycles (lees: een soort scooter met een soort karretje ernaast waarin een persoon vervoerd kan worden)die hun eigen weg gaan, en zicht niets aantrekken van verkeersregels, wat leidt tot ultieme chaos. Na een verfrissend stukje watermeloen, was het opnieuw tijd om te vertrekken. De sympathieke buschauffeur had ons uitgenodigd om bij hem thuis een feestelijk maal te komen verorberen. Guido had ons mooi beetgenomen, toen hij ons vertelde dat we wild everzwijn op ons bord zouden krijgen. Niets was echter minder waar, het was hond op een bedje van rijst. En inderdaad, er waren enkel kleine puppy's in het huis te spotten. Dit deed echter niets af aan hun gastvrijheid, na het eten nodigden ze ons uit op een potje karaoke! Lang konden we niet blijven, want het was nog een hele trip terug naar huis. (Sophie en Rianne)

Dag 1-2: Kortrijk-Amsterdam-Manila-Bayombong

Na het afscheid aan de kulak spendeerden we onze eerste uren als Filipijnenreizigers samen op de bus richting Schiphol. De sfeer zat er alvast in er werden talrijke liederen ingezet. Vertellen over de tijd die we doorbrachten op de luchthaven is nogal saai, laten we dus overschakelen naar de vlucht zelf. Na een gladde take-off doodden we de tijd met een tv-schermpje (films, spelletjes spelen etc.) in de rugleuning van diegene voor ons. In Taipei (lees: hoofdstad van Taiwan) maakten we een korte tussenstop. Een eerste kennismaking met de Aziatische cultuur was een feit. Een dik uur later zaten we weer op het vliegtuig richting Manilla. Ook werden we voorzien van de nodige maaltijden zodat we niet uitgehongerd in Manilla toekwamen. Na de landing wurmden we ons met de bagage in de hand langs de laatste douanecontroles. Na 24u reizen stonden we met beide voeten in Manilla. Het verschil met België werd direct duidelijk: zo'n 30 graden warmer en veel vochtiger. Na een uurtje wachten kwam een busje ons halen. We stouwden al onze bagage erop en reden naar een parking in de buurt van de luchthaven, waar we vergezeld werden van 2 Filipijnse studenten, Mark en Bryan. We begonnen direct te socializen met deze sympathieke kerels en leerden dat het onderwijssysteem voor Geneeskunde erg verschilt tussen België en de Filipijnen. Guido gaf ons ook enkele flessen water, wat op dat moment voor ons kostbaarder was dan goud. De lange reis naar de eerste verblijfplaats ving aan. Onderweg knapten de meeste van ons een uiltje. Om vier uur 's nachts kwamen we dan uiteindelijk toch aan de universiteitsgebouwen van Bayombong toe. Hier zouden we de eerste twee nachten doorbrengen. (Simon en Jan)