"Duizend bommen en granaten" vloekte iedereen binnensmonds toen de wekker deze morgen om kwart na vier am afging. Het was zo ontiegelijk vroeg dat we zelfs nog enkele sterren aan het firmament konden ontwaren. U leest het goed, beste ouders, vrienden en andere rakels, we sliepen deze nacht op het dak van ons hostel op Maryhill. Gelukkig was één blik op de skyline van Manilla genoeg om de batterijen verder op te laden. Om vijf uur STIPT (!!) zaten we op onze kitscherige pimped up chromed out aircobusmobiel. Na een korte uiteenzetting omtrent de dagplanning door onze gids en tevens goede vriend Joyjit, sprak hij de ons reeds bekende woorden "Sit back, relax and enjoy the ride ... sleepytime" in zijn langharig Engels. Dit keer sloeg zijn enthousiasme ons echter niet in het gezicht, het zandmannetje was duidelijk ook nog maar net weg bij hem.
Voor deze ene keer was het geen zotte fête op onze partybus, deels omdat iedereen opnieuw zat in te dommelen. Totdat Geert er ons met zijn zoetgevooisde stem attent op maakte dat er een vulkaan te zien was. Hij deed dit met de volgende legendarische woorden: "Hier is een vulkaan". Guido bevestigde dit gerucht met stevige knik. En effectief, wanneer we onze lodderige ogen opentrokken, zagen we in de verte een uit de kluiten gewassen molshoop met een putje erin.
Nadat we tien minuten vol eerbied hadden staan gapen naar dit natuurwonder en 10.000 foto's genomen hadden, zoals het echte toeristen betaamt, klommen we weer op de bus om onze epische roadtrip richting Batangas verder te zetten. (nvdr: onderweg zagen we ook nog een paar awesome ananasvelden.) Na een rit van 3,5 uur kwamen we op onze bestemming aan: de zjéé. Hier echter geen sexy Baywatch beachbabes te bespeuren, noch bruingeblakerde casanova's, enkel een hoop stenen en een paar Filippijnen. Aan de kim zagen we opeens echter 3 dobberende objecten op ons afstevenen: ons volgend vervoermiddel. Een hevige discussie brak los. "Dit zijn schepen" opperde Simon, terugverwijzend naar een eerder meningsverschil. "Neen" wierp Brecht tegen "Het zijn boten, gie onnozeloare, dat ruim is zijn naam niet waard". "Gie moet geweldig oppassen" repliceerde Simon en daarmee was de kous af. We stapten uitendelijk op het ...vaartuig via een wankel laddertje, hierbij geholpen door de vriendelijke filippino's. We voeren als echte koningen, scherend over het water en als een acrobatische dolfijn baanden we ons een weg door de golven.
We werden uitbundig begroet en mochten onmiddellijk onze voeten onder tafel schuiven. De pot schafte noedels, noedels en nog eens noedels. Neen, werkelijk, er stonden drie schalen noedels. En toast. Terwijl we deze heerlijke brunch verorberden, kregen we ook de kans om onze omgeving wat dieper te bestuderen. "Wauw" mijmerden sommigen en meerdere mensen kregen geen lucht meer omdat het zo adembenemend was. We waanden ons in "de boekskes van de Club Med", zo'n tropisch paradijs hadden we zelden aanschouwd. Ook de service was uitmuntend.
Toen was het tijd voor het echte werk; snorkelen!!! We werden voorzien van zwemvliezen, fancy botientjes en bijhorende duikbrillen en snorkels. Toen was het spel pas echt hespe: we waggelden zo elegant mogelijk naar het water en lieten ons omhullen door het allesverzwelgende blauw.
Alweer overviel verbazing ons; er was hier veel meer te zien dan zand en stenen. In het koraalrif speelde zich een hele wereld af, waarin de personages van Finding Nemo een hoofdrol wegkaapten. Ook Nemo zelf passeerde de revue, toen we een anemoon spotten. De lucky bastards onder ons konden zelfs een majestueuze zeeschildpad in al zijn glorie aanschouwen, anderen moesten zich tevreden stellen met zeekomkommers.
Tussen het snorkelen door begaven we ons op het droge om te drogen/zonnen. Achteraf gezien bleek dit voor sommigen onder ons geen goed idee, aangezien ze op het eind van de dag als goed gekruide, gekookte kreeften met een looksausje (aka aftersun) naar huis terugkeerden. (nvdr: het water loopt ons al in de mond. Bon, genoeg gegekscheerd, terug naar de blog) Over eten gesproken: voor het middagmaal hadden de filippijnen alles uit de kast gehaald: rijst met kip, vis én varken met verschillende sausjes. Het was om je vingers bij af te likken, en dat deden we dan ook.
Om 3 uur stapten we op onze ... vaartuigen om de terugreis aan te vatten. Onderweg werd er druk gestoefd over de vissen die we hadden mogen aanschouwen... "Ej gie die marginale vis gezien me zin trainingspak van ut de jaren negentig?" Repliek; "Hebde gij ne zeeschildpad gezien?" De vedette van de de dag was toch een soort vis die zwom met zijn anale en dorsale vin, ipv met zijn pectorale.
We namen terug plaats op de bus en vertrokken richting Manilla. Onderweg maakten we een tussenstop in een dranketablissement: Kon-Tiki te Tagay Tay. Hier vond een hartverwarmend weerzien plaats; we zagen onze oude kameraad de vulkaan lekker chillen in Lake Ta'al. We hadden een vree wijs uitzicht en nipten ondertussen van een verfrissende shake. Geert oracleerde dat zijn drankje (green mango juice) onbetwistbaar het beste van de hele wereld was.
Terug op de bus zetten we de reis verder en kwamen we uiteindelijk met vertraging in ons verblijf toe, waar de frieten ons al stonden op te wachten. Een mooie geste.
Nu is het al laat in de avond, de vleermuizen vliegen al lustig in het rond en de laatste hand aan de laatste blog wordt gelegd. Het was een toffe reis(t) (hihi)!!!
Rianne Devloo, Charlotte Slots en Simon Van Eenoo
Nadat we tien minuten vol eerbied hadden staan gapen naar dit natuurwonder en 10.000 foto's genomen hadden, zoals het echte toeristen betaamt, klommen we weer op de bus om onze epische roadtrip richting Batangas verder te zetten. (nvdr: onderweg zagen we ook nog een paar awesome ananasvelden.) Na een rit van 3,5 uur kwamen we op onze bestemming aan: de zjéé. Hier echter geen sexy Baywatch beachbabes te bespeuren, noch bruingeblakerde casanova's, enkel een hoop stenen en een paar Filippijnen. Aan de kim zagen we opeens echter 3 dobberende objecten op ons afstevenen: ons volgend vervoermiddel. Een hevige discussie brak los. "Dit zijn schepen" opperde Simon, terugverwijzend naar een eerder meningsverschil. "Neen" wierp Brecht tegen "Het zijn boten, gie onnozeloare, dat ruim is zijn naam niet waard". "Gie moet geweldig oppassen" repliceerde Simon en daarmee was de kous af. We stapten uitendelijk op het ...vaartuig via een wankel laddertje, hierbij geholpen door de vriendelijke filippino's. We voeren als echte koningen, scherend over het water en als een acrobatische dolfijn baanden we ons een weg door de golven.
We werden uitbundig begroet en mochten onmiddellijk onze voeten onder tafel schuiven. De pot schafte noedels, noedels en nog eens noedels. Neen, werkelijk, er stonden drie schalen noedels. En toast. Terwijl we deze heerlijke brunch verorberden, kregen we ook de kans om onze omgeving wat dieper te bestuderen. "Wauw" mijmerden sommigen en meerdere mensen kregen geen lucht meer omdat het zo adembenemend was. We waanden ons in "de boekskes van de Club Med", zo'n tropisch paradijs hadden we zelden aanschouwd. Ook de service was uitmuntend.
Toen was het tijd voor het echte werk; snorkelen!!! We werden voorzien van zwemvliezen, fancy botientjes en bijhorende duikbrillen en snorkels. Toen was het spel pas echt hespe: we waggelden zo elegant mogelijk naar het water en lieten ons omhullen door het allesverzwelgende blauw.
Alweer overviel verbazing ons; er was hier veel meer te zien dan zand en stenen. In het koraalrif speelde zich een hele wereld af, waarin de personages van Finding Nemo een hoofdrol wegkaapten. Ook Nemo zelf passeerde de revue, toen we een anemoon spotten. De lucky bastards onder ons konden zelfs een majestueuze zeeschildpad in al zijn glorie aanschouwen, anderen moesten zich tevreden stellen met zeekomkommers.
Tussen het snorkelen door begaven we ons op het droge om te drogen/zonnen. Achteraf gezien bleek dit voor sommigen onder ons geen goed idee, aangezien ze op het eind van de dag als goed gekruide, gekookte kreeften met een looksausje (aka aftersun) naar huis terugkeerden. (nvdr: het water loopt ons al in de mond. Bon, genoeg gegekscheerd, terug naar de blog) Over eten gesproken: voor het middagmaal hadden de filippijnen alles uit de kast gehaald: rijst met kip, vis én varken met verschillende sausjes. Het was om je vingers bij af te likken, en dat deden we dan ook.
Om 3 uur stapten we op onze ... vaartuigen om de terugreis aan te vatten. Onderweg werd er druk gestoefd over de vissen die we hadden mogen aanschouwen... "Ej gie die marginale vis gezien me zin trainingspak van ut de jaren negentig?" Repliek; "Hebde gij ne zeeschildpad gezien?" De vedette van de de dag was toch een soort vis die zwom met zijn anale en dorsale vin, ipv met zijn pectorale.
We namen terug plaats op de bus en vertrokken richting Manilla. Onderweg maakten we een tussenstop in een dranketablissement: Kon-Tiki te Tagay Tay. Hier vond een hartverwarmend weerzien plaats; we zagen onze oude kameraad de vulkaan lekker chillen in Lake Ta'al. We hadden een vree wijs uitzicht en nipten ondertussen van een verfrissende shake. Geert oracleerde dat zijn drankje (green mango juice) onbetwistbaar het beste van de hele wereld was.
Terug op de bus zetten we de reis verder en kwamen we uiteindelijk met vertraging in ons verblijf toe, waar de frieten ons al stonden op te wachten. Een mooie geste.
Nu is het al laat in de avond, de vleermuizen vliegen al lustig in het rond en de laatste hand aan de laatste blog wordt gelegd. Het was een toffe reis(t) (hihi)!!!
Rianne Devloo, Charlotte Slots en Simon Van Eenoo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten