Door de late aankomst kregen we de kans om uit te slapen. We werden wakker en stonden te popelen om de Filippijnen nu ook eens bij daglicht te zien. Het was voor ieder van ons leuk om op te staan temidden in een subtropisch paradijs. Stralend weer (lees: heel warm zonnetje en blauwe hemel), zo'n 25 graden warmer dan in België, maar je hoorde uiteraard niemand klagen. Met onterecht wantrouwen schoven we meteen onze voetjes onder tafel want het was al tijd voor het lekkere middageten. Uiteraard kregen we rijst voorgeschoteld en een Aziatisch buffet. Dan was het tijd voor onze eerste uitstap. We vertrokken met de bus naar Lagawe, waar we kennismaakten met een secundair ziekenhuis. Even kort uitleggen dat je drie soorten ziekenhuizen hebt; een primair, secundaire en tertiair, in stijgende lijn qua faciliteiten. We zagen grote kamers met veel kinderen die te kampen hadden met hoge koorts. Daarnaast was er opnieuw een grote kamer waar vrouwen met hun pasgeboren kind en hoogzwangere vrouwen lagen. Ons oog viel vooral op de slechte hygiëne zoals geen desinfectantia, smerige matrassen, nauwelijks badkamers en overvolle warme kamers. Voeding en andere essentiële zaken moest de patiënt zelf meenemen van thuis.
Na het ziekenhuisbezoek trokken we het stadje in. Overal hingen er pamfletten voor de nakende verkiezingen. Het was de eerste keer dat we kennis maakten met de drukte van een typisch Filippijns stadje, het krioelde van de tricycles (lees: een soort scooter met een soort karretje ernaast waarin een persoon vervoerd kan worden)die hun eigen weg gaan, en zicht niets aantrekken van verkeersregels, wat leidt tot ultieme chaos. Na een verfrissend stukje watermeloen, was het opnieuw tijd om te vertrekken. De sympathieke buschauffeur had ons uitgenodigd om bij hem thuis een feestelijk maal te komen verorberen. Guido had ons mooi beetgenomen, toen hij ons vertelde dat we wild everzwijn op ons bord zouden krijgen. Niets was echter minder waar, het was hond op een bedje van rijst. En inderdaad, er waren enkel kleine puppy's in het huis te spotten. Dit deed echter niets af aan hun gastvrijheid, na het eten nodigden ze ons uit op een potje karaoke! Lang konden we niet blijven, want het was nog een hele trip terug naar huis.
(Sophie en Rianne)
Door de late aankomst kregen we de kans om uit te slapen. We werden wakker en stonden te popelen om de Filippijnen nu ook eens bij daglicht te zien. Het was voor ieder van ons leuk om op te staan temidden in een subtropisch paradijs. Stralend weer (lees: heel warm zonnetje en blauwe hemel), zo'n 25 graden warmer dan in België, maar je hoorde uiteraard niemand klagen. Met onterecht wantrouwen schoven we meteen onze voetjes onder tafel want het was al tijd voor het lekkere middageten. Uiteraard kregen we rijst voorgeschoteld en een Aziatisch buffet. Dan was het tijd voor onze eerste uitstap. We vertrokken met de bus naar Lagawe, waar we kennismaakten met een secundair ziekenhuis. Even kort uitleggen dat je drie soorten ziekenhuizen hebt; een primair, secundaire en tertiair, in stijgende lijn qua faciliteiten. We zagen grote kamers met veel kinderen die te kampen hadden met hoge koorts. Daarnaast was er opnieuw een grote kamer waar vrouwen met hun pasgeboren kind en hoogzwangere vrouwen lagen. Ons oog viel vooral op de slechte hygiëne zoals geen desinfectantia, smerige matrassen, nauwelijks badkamers en overvolle warme kamers. Voeding en andere essentiële zaken moest de patiënt zelf meenemen van thuis.
Na het ziekenhuisbezoek trokken we het stadje in. Overal hingen er pamfletten voor de nakende verkiezingen. Het was de eerste keer dat we kennis maakten met de drukte van een typisch Filippijns stadje, het krioelde van de tricycles (lees: een soort scooter met een soort karretje ernaast waarin een persoon vervoerd kan worden)die hun eigen weg gaan, en zicht niets aantrekken van verkeersregels, wat leidt tot ultieme chaos. Na een verfrissend stukje watermeloen, was het opnieuw tijd om te vertrekken. De sympathieke buschauffeur had ons uitgenodigd om bij hem thuis een feestelijk maal te komen verorberen. Guido had ons mooi beetgenomen, toen hij ons vertelde dat we wild everzwijn op ons bord zouden krijgen. Niets was echter minder waar, het was hond op een bedje van rijst. En inderdaad, er waren enkel kleine puppy's in het huis te spotten. Dit deed echter niets af aan hun gastvrijheid, na het eten nodigden ze ons uit op een potje karaoke! Lang konden we niet blijven, want het was nog een hele trip terug naar huis.
(Sophie en Rianne)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten